മഴ തോരുന്നു ........

മഴ തോരുന്നു..എങ്കിലും ആ ചുവന്ന ksrtc ബസ്സില്‍ ഒരു ജനല്‍ മാത്രം തുറന്നു കിടക്കുന്നു..വെള്ളത്തുള്ളികള്‍ ഇളം കാറ്റിനോട് ചേര്‍ന്ന് അവന്‍റെ മുഖം നനച്ചു.. ഇപ്പോള്‍ അവന് കരയാം..കാരണം കണ്ണുനീര്‍ തുള്ളികള്‍ക്കും മഴവെള്ളത്തിനും നിറം ഒന്നാണ്..മണം ഒന്നാണ്..കലങ്ങിയ കണ്ണുകള്‍ തുവാല കൊണ്ട് തുടച്ചു അവന്‍ തല ഉയര്‍ത്തി..ഇല്ല പാടില്ല..ഈ മഴ കൊണ്ട് ഞാന്‍ തളരാന്‍ പാടില്ല.........

വണ്ടി സ്റ്റാന്‍ഡില്‍ അടുക്കുന്നതിനോടൊപ്പം അവന്‍റെ ഹൃദയമിടിപ്പ്‌ കൂടി വന്നു..."എന്താണ് ഞാന്‍ അവളോട്‌ പറയുക? അവള്‍ ഇപ്പോളും എന്നെ ഓര്‍മിക്കുന്നുണ്ടോ ആവോ? ...അറിയില്ല.. "പക്ഷെ ഒന്നറിയാം....എനിക്ക് അവളെ ഓര്‍മയുണ്ട് നന്നായിട്ട്......കാരണം അവളെ മറക്കാന്‍ ഉള്ള പരിശ്രമത്തിന്‍റെ ആകെത്തുക ആണ് കഴിഞ്ഞ 5 വര്‍ഷങ്ങളായി എന്‍റെ ജീവിതം...

വണ്ടി സ്ടാണ്ടിലോട്ടു കയറി..മഴ കനത്തു തുടങ്ങി... അവളെ കണ്ടുപിടിക്കാന്‍ എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ക്ക്‌ ഒട്ടും പരിശ്രമിക്കേണ്ടി വന്നില്ല...അവള്‍ ഇപ്പോളും മഴയെ പേടിക്കുന്നു...."മഴ വരുമ്പോള്‍ മൂടി പുതയ്ക്കുന്ന അവളുടെ ആ ശീലം ഇപ്പോളും മാടമില്ലാതെ തുടരുന്നു"...നിവര്‍ത്തി പിടിച്ചിരിക്കുന്ന ഒരായിരം കറുത്ത കുടകളില്‍ നിന്നും വേറിട്ട്‌ നില്‍ക്കുന്ന ഒരു തവിട്ടു കുട എന്‍റെ കണ്ണുകളെ വിടര്‍ത്തി...തവിട്ടു സാരിയില്‍ നില്‍ക്കുന്ന അവള്‍ ഒരു അപ്സരസിനെ പോലെ എന്‍റെ ബസ്സില്‍ കയറി.... എനിക്കറിയാം അവള്‍ കയറും എന്ന്.......എന്‍റെ മനസ്സ് എന്നോട് പറഞ്ഞതും അതായിരുന്നു....

അവള്‍ എനിക്ക് സമാന്തരമായ സീറ്റില്‍ ഇരുന്നു..തൂവല കൊണ്ട് മുഖം തുടച്ചു....അവള്‍ എന്നെ കാണുന്നില്ല, പക്ഷെ അവളുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ്‌ എനിക്ക് കേള്‍ക്കാം...അവളും ഒരു മുഖത്തിന്‌ വേണ്ടി തിരയുകയാണ്..സന്തോഷമോ ദുഖമോ ,ഏത് വികാരം ആണ് മുഖത്ത് വരുത്തേണ്ടത് എന്ന് അറിയാതെ എന്‍റെ മനസ്സു വലഞ്ഞു....ആള്‍ തിരക്കില്‍ വഴി തെറ്റി പോയ ഒരു കുട്ടിയുടെ മനസ്സ് പിടക്കുന്ന പോലെ അവന്‍റെ മനസ്സ് പിടച്ചു..ഒരു നിമിഷം ഈ ലോകം അവസാനിചിരുനനെങ്ങില്‍ എന്ന് പോലും മനസ്സ് ചിന്തിച്ചു...

അവള്‍ എന്നെയും കണ്ടു ..അവള്‍ ചിരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു എങ്കിലും ആ ചിരി പൂര്‍ത്തിയാക്കാന്‍ അവള്‍ക്കും പറ്റിയില്ല..."അവള്‍ വീണ്ടും മുഖം തുടച്ചു"...അവള്‍ അവളുടെ ജനലിലുടെ പുറംകാഴ്ചകള്‍ കാണാന്‍ ശ്രമിച്ചു എങ്കിലും മഴ അവളെ തടഞ്ഞു.....ഞാന്‍ ചിരിച്ചു....അവളും ചിരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു...അവളുടെ കൈകള്‍ വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... "സുഖം ആണോ?" അവള്‍ എന്നോട് ചോദിച്ചു...വളരെ നിസ്സാരമായ ആരു ചോദ്യം ആണത് എങ്കിലും എന്‍റെ മനസ്സിന് ഉത്തരം മുട്ടി..

"ആണോ?" ഞാന്‍ സ്വയം ചോദിച്ചു..അല്ല എന്നാണ് ഉത്തരം എങ്കിലും അത് പറയാന്‍ മനസ് അനുവദിച്ചില്ല............

ഞാന്‍ സമയം നോക്കി..നിമ്ഷങ്ങള്‍ മാത്രം ബാക്കി...അവളുടെ സ്റ്റോപ്പ്‌ എത്താറായി...ഇനി ഞാന്‍ അവളെ കാണുമോ എന്ന് അറിയില്ല......എന്‍റെ മനസ്സു അങ്ങനെ പറയുന്നു..ഇനി ഞങ്ങള്‍ തമ്മില്‍ കണ്ടില്ലെങ്ങില്‍ എന്താണ് സംഭവിക്കുക?...അറിയില്ല...എനിക്ക് ഇനി നഷ്ടം സംഭവിക്കില്ലാ, കാരണം അവള്‍ ഒരിക്കലും എന്‍റെതു മാത്രം ആയിരുന്നില്ല...പക്ഷെ ആ ഓര്‍മ്മകള്‍..അത് മതി എനിക്ക് ജീവിക്കാന്‍..അത് മാത്രം..പക്ഷെ അവള്‍ക്കോ?...ആ ചോദ്യം എനിക്ക് ഇത്തരം പറയവുന്നതിലും അപ്പുറത്താണ്......

എന്‍റെ ചിന്തകള്‍ എന്നെ മൂടുന്നുണ്ടെങ്ങിലും എന്‍റെ ശ്രദ്ധ അവളില്‍ തന്നെ ആണ്..മഴ മാറി സൂര്യന്‍ പുരതൂട്ടു വന്നിരിക്കുന്നു...അവളുടെ പാറികിടക്കുന്ന മുടി ഇഴകളില്‍ തങ്ങി നില്‍ക്കുന്ന മഴത്തുള്ളികളില്‍ എനിക്ക് മഴവില്ല് കാണാം ..എന്നാല്‍ അവളുടെ മനോഹരമായ മുഖത്തിന്‌ മുന്‍പില്‍ ആ മഴവില്ല് പോലും തോറ്റു പോയി.... ആയിരം ചോദ്യങ്ങള്‍ അവള്‍ക്കായി ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ കാത്തു വച്ചിരുന്നു എങ്കിലും ആ ചോദ്യങ്ങള്‍ എന്‍റെ മനസ്സില്‍ തന്നെ കിടന്നു കറങ്ങി...

നിനച്ചിരിക്കാതെ ബസ്സ്‌ നിര്‍ത്തി..പരിസരബോധം നഷ്ടപെട്ട ഞാന്‍ അപ്പോളാണ് മനസ്സിലാക്കിയത്..എന്‍റെ വഴിയിലുഉടെ ഉള്ള അവളുടെ യാത്ര ഇതാ അവസാനിക്കുന്നു എന്ന്.....തര്‍ക്കികാനോ എതിര്‍ക്കാനോ എന്‍റെ മനസ്സ് തയ്യാറായി എങ്കിലും "ആരോട്" എന്നാ ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരം കിട്ടാതെ മനസു അതില്‍ നിന്ന് പിന്തിരിഞ്ഞു....വിധിയെ തടുക്കാന്‍ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്ക് പോലും ആകില്ല എന്ന് ഞാന്‍ വീണ്ടും പഠിച്ചു....

അവള്‍ എഴുനേറ്റു..മടിയില്‍ ഇരുന്ന കുട കയ്യില്‍ എടുത്തു.. എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ ഇമ വെട്ടാതെ ബസ്സ്‌ ഇറങ്ങിയ അവളെ തന്നെ പിന്‍തുടര്‍ന്നു..

അവളുടെ നിവര്‍ത്തിയ കുടയില്‍ നിന്ന് ഒലിച്ചിറങ്ങിയ വെള്ളതുള്ളികളില്‍ ഒന്ന് മാറ്റം ഒരു കണ്ണുനീര്‍ തുള്ളി ആകണം എന്ന് ഞാന്‍ ആ നിമിഷം ആശിച്ചു പോയി....പിന്തിരിഞ്ഞു നടന്ന അവള്‍ എന്നെ നോക്കി എന്ന് കണ്ണുകള്‍ വീണ്ടും നുണ പറഞ്ഞു എങ്കിലും മനസ് അത് പുഞ്ചിരിയോടെ പുച്ചിച്ചു തള്ളി...

എന്‍റെ ജീവിതം ഒരു യാത്ര ആണ്..ലക്ഷ്യമില്ലാത്ത ഒരു യാത്ര...ആ യാത്രക്കിടയില്‍ അവള്‍ എന്‍റെ സഹയാത്രിക ആയിരുന്നു...എന്നാല്‍ അവളുടെ യാത്രക്ക് ഒരു ലക്ഷ്യമുണ്ടായിരുന്നു..അത് മാത്രം ആണ് വാസ്തവം...പക്ഷെ ആ ഓര്‍മകള്‍ ഈ യാത്രയില്‍ ഉടനീളം എന്‍റെ കൂടെ ഉണ്ടാകും...

സതീഷ്

മഴ പെയ്ത വഴികളിലൂടെ............

ഇന്നലേയും മഴ പെയ്തിരുന്നു..മേടചൂടിലീക്ക് കുളിര് പെയ്ത് വീണ്ടും ഒരു മഴ..അപ്രതീക്ഷിതമായ ആ മഴ കുട്ടികളില് ആരവം ഉണര്ത്തി ലോകത്തെ സന്തോഷിപ്പിച്ചു, എന്നാല് വേദനിക്കുന്ന ഒരു ഹൃദയം എപ്പോഴോ എവിടെയോ ചിരിക്കാന് ശ്രമിച്ചിരുന്നു .ആ കണ്ണുനീരും മഴത്തുള്ളിയും തിരിച്ചറിയാന് ആരും ശ്രമിച്ചില്ല.. "എന്ന് ഞാന് അവളെ കണ്ടിട്ട് ഒരു വര്ഷം കഴിഞ്ഞിരുന്നു.. അഥവാ അവള് എന്റ്റെ മനസ്സില് നിന്ന് ഹൃദയത്തിലേക്ക് കുടികയറിയിട്ട് ഒരു വര്ഷം തികഞ്ഞിരുന്നു.. തീവണ്ടിയുടെ തുരുമ്പിച്ച ശബ്ദമോ മഴയുടെ പദ്ധനിസ്വനങ്ങളും മേഘങ്ങളുടെ സീല്കാരവും എന്നെ ബാധികുന്നില്ല...

ഒരു യാത്രാമൊഴി ചൊല്ലണമെന്ന് മനസ്സ് വെമ്ഭിയിരുന്നു എങ്കിലും എപ്പോഴോ എവിടെയോ ആരോ എന്നെ പതിവ് പോലെ വിലക്കി.. അവള് നിനക്ക് മേലെ ആണ് പറക്കുന്നത് എന്ന് ആരോ വീണ്ടും വീണ്ടും മനസ്സില് മന്ത്രിച്ചു.."ഇല്ല, ഇനി ഇല്ല". ഉരുകുന്ന മനസ്സില് അരക്കിട്ടുറപ്പിക്കാന് ശ്രമിച്ചു.. മഴ കനത്തു തുടങ്ങി. കാടു പതിവിലും സക്തമായി വീശി.ഗ്രാമീണത തുളുമ്പുന്ന ആ റെയില്വേ താവളത്തില് മേടസൂര്യന്റെ വെയിലേറ്റു മയങ്ങിയ തളിരിലകള് കാറ്റില് പറന്നു നടന്നു..

തീവണ്ടി വരാന് ഇനിയും 25 നിമിഷം ഉണ്ട്. ഞാന് ചുറ്റും കണ്ണോടിച്ചു. കണ്ടു മറന്ന പതിവ് കാഴ്ചകളാണ് എങ്കിലും എന്ന് ഞാന് അതില് ഒരു പുതുമ കണ്ടെത്തി.. മകനെ പിരിയാന് വയ്യാതെ തകര്ന്ന ഹൃദയവുമായി നില്ക്കുന്ന ഒരു പാവം അമ്മ..ബാക്കിയുള്ള ഓരോ നിമാശവും നിരാശയോടും പ്രതീക്ഷയോടും ചിലവഴിക്കുന്ന ഇനക്കുരുവികലെക്കാള് പ്രേമാര്ദ്രമായിരുന്ന ഒരു നവദമ്പതികള്.. ഓര്ക്കുമ്പോള് നാന് ഭാഗ്യവാനാണ്..അതിഭാഗ്യവാന്... മോഹിച്ച മനസ്സിനെ പറിച്ചെടുത്ത വിധിയൂട് പോലും കയര്ക്കാത്ത ഒരു കഠിനഹൃദയന്.,മഴയില് കുതിര്ന്ന ഭാവവും എന്നാല് ഉരുകുന്ന ഹൃദയവുമായി നാന് വീണ്ടും ഫോണ് എടുത്തു.. ഹൃദയത്തിന്റെ ഭിത്തിയില് പതിഞ്ഞ ആ ഫോണ് നമ്പര് നാന് വീണ്ടും കറക്കി..പതിവ് പോലെ നിര്വികാരമായ ഒരു സന്ദേശം ആണ് ഞാന് കേട്ടത്. ഞാന് വീണ്ടും ശ്രമിച്ചു.നമ്പര് നിലവിലില്ല എന്ന് വീണ്ടും ആ സ്ത്രീ ശബ്ദം ആക്രോശിച്ചു."എങ്ങനെ അവര്ക്ക് ഇതിനു കഴിയുന്നു?.. അറിയില്ല...കാത്തിരിക്കാം എന്ന് ആയിരം പ്രാവശ്യം മനസ്സിലും അതില് കൂടുതല് പ്രാവശ്യം നേരിട്ടും പറഞ്ഞതാണ് .എന്നിട്ടും എന്തേ അവള്...അറിയില്ല....

ചോദ്യങ്ങള് പെരുകുകയാണ് മനസ്സില് , ഉത്തരങ്ങള്ക്കു ഇടം കൊടുക്കാതെ..കഴിഞ്ഞ 2 മാസമായി ഞാന് എന്നോട് തന്നെ ചോദിക്കുന്ന ചോദ്യങ്ങളുടെ എണ്ണം കൂടുകയാനെങ്ങിലും ആശയങ്ങള് കുറഞ്ഞു . 5 നിമിഷം മാത്രം ഭാക്കി..ഞാന് നിസ്സഹായനാണ് .. മഴ കുറഞ്ഞു. ചെമ്മന്നിന്റെ കുതിര്ന്ന മനം എന്റെ ഹൃദയം നിറച്ചു.. ഞാന് വീണ്ടുന് എന്റെ ഫോണ് എടുത്തു ഒരു sms എഴുതി തുടങ്ങി...

"ഇന്നലെയും ഞാന് നിന്നെ വിളിക്കാന് ശ്രമിച്ചു, പതിവ് പോലെ, നിന്നെ ശല്യപെടുത്താന് ആയിരുന്നില്ല.... ഒരു ചെറിയ മാപ്പ് പറയാനായിരുന്നു.കഴിഞ്ഞ 6 വര്ഷങ്ങളായി നിനക്ക് ഞാന് ഏല്പിച്ച ക്ഷതങ്ങള്ക്ക് വേണ്ടി ഞാന് മാപ്പ് ചോദിക്കുന്നു.നിന്റെ ആ ശബ്ദം ഒന്ന് കേട്ടിരുന്നു എങ്കില് എനിക്ക് നിന്നോട് നേരിയ്യ് പറയാമായിരുന്നു, എങ്കിലും സാരമില്ലാ, ഈ സന്ദേശം വായിച്ചു നിന്റെ ചുണ്ടില് വിരിയുന്ന ആ പുഞ്ചിരി മതി എനിക്ക്, അതെ അത് മാത്രം മതി എനിക്ക് , നീ എത്ര പ്രിയപെട്ടവള് ആയിരുന്നു എന്ന് മനസ്സിലാക്കാന്"

ആ സന്ദേശം എന്റെ ഫോണില് നിന്ന് പോയ നിമിഷം, അത് തിരിച്ചെടുക്കാന് ആകുമോ എന്ന് നാന് ചിന്തിച്ചു.അഞ്ചു നിമിഷങ്ങള്ക്കുള്ളില് എന്റെ ഫോണ് ശബ്ദിച്ചു. "MESSAGE NOT DELIVERED"..ക്രത്രിമമായ ഒരു പുഞ്ചിരി ചുണ്ടില് വരച്ചു വച്ച് ഫോണ് ബാഗിലാക്കി എന്നെ പ്രതീക്ഷിച്ചു നില്ക്കുന്ന തീവണ്ടി ലക്ഷ്യമാക്കി ഞാന് നടന്നു..ചെമ്മണ് പാതയിലൂടെ..................

സതീഷ്

Life..........

Give the stray dog only what it deserves..........the world will have its way.......you will have your own way...........

Me and Chennai

hai all,the psycho is back in business...
as many might be knowing am in Madras,chennai now..grand old chennai, so let me tell u something abut psycho and chennai..........like many things in my life this too came quite unexpected, chennai...there was a time when psycho felt that chennai was the last place to be to enjoy ur life...... and finally psycho landed in chennai....there was no one for him there...he was a stranger there....the place was too hot and rude ,and psycho went through a looooooooootttttttttt.....
he ran away from the desert, but chennai was too kind towards him,She had love towards him,, she made me learn a lot....she taught me how to dream.....she was strange,she was hot,she was caring......thats only why she called him back, to her heart...i disfamed her ,misused her ,misunderstood her everytime she got near me,never missed an opertunity to run away from her....she never cried..she never turned her face away from me...she loved me in return,i felt her love when i sat on her beaches.. she whispered me something in my ears everytime i travelled which i never bothered to understand..........she is making wonders out of me......i am a man only because of her ......i always felt her tears on my body when i felt depressed...i dont know how ever i will repay her in my life.......i donoo what lies ahead for me tomorrow.....may be psycho will continue to misunderstand her,may be psycho will actually start to love her....that only time can tell.........i donno who she is to me but the only thing i know is that am obliged and addicted to her "big time"...
a big cheers to chennai.....

fly...

i will tell u a story..
Once there was a small boy..He had a wish..a great wish..he wanted to fly..obviously he was a fool..he use to gaze at the sky seeing how the birds floated in the air..he wanted to fly badly..so he asked many about his wish..many told that its impossible some never had an openion..he started jumping off the ground and waving his hands in air..at first it was difficult...very difficult..but finally he managed it somewhat..he could fly now almost..he waved his hands like feathers..he managed to fly small small distances..
he thought of a journey then...a long inevitable journey...destination of which even he was ignorant of..he had an option..either he could walk or he could (hardly)fly..out of his desperation or wish or his feelings he decided to fly..for that he climbed a mountain ad launched fron the top..he managed to keep his balance flexing his hands to twist and turn..he saw a group of birds flying northwards..he asked whether he could join them..they never replied but left a gap in the formation so that he could join..but at that point of time he found that his hands were shivering..he was feeling exhausted..he became slow..the birds along with him carried themselves forward as usual..he cried for help..but most of them didnt hear his voice..some heard his voice..but they didnt help him..as if it was his fault....
At that point of time he understood a fact...only a bird can fly...he can never fly in sky....
But it was too late..it was the point of no return......
THINKING WHY THIS STORY IS IN MY BLOG?? THIS IS MY STORY OF LIFE....ITS MY VERSION OF LIFE...A TRAGEDY CALLED MY LIFE.......

The birth of a insomniac infant (PSYCHO's birth)

This is not about expressing our skills.......
this is not about exposing authors life.....
this is not about reaching extremes....
i will speak about anything under the sun...
i will criticize u till our last drop of blood drains up...
it may not be true..
it may be abstract ..
but still i will tell it..
u can moke me...
u can beat me..
u can break my bones..
but still i will only feel pity for u..
because only the birds flying in the front knows the freshness and treacherys in the sky....
if u r still not believing me...believe me my friend...this is not the first time that u r getting fooled...
i wont call u a fool or stupid...but still u proved ur metal in believing so.....